Katecheza jeden z ewangelizacyjnych sposobów na …

1 listopada, 2017

Katecheza jeden z ewangelizacyjnych sposobów na …

Katecheza jeden z ewangelizacyjnych sposobów na uwspólnotowienie młodego pokolenia (Streszczenie)

Podejmując się analizy problemu postawionego w tytule niniejszej rozprawy, pragnę odwołać się do doświadczenia wspólnoty z punktu widzenia chrześcijańskiego, jak i kreującej ją relacji Uczeń-Mistrz.

W strukturze niniejszego artykułu pierwszy akcent położony jest na wezwanie Boskiego Nauczyciela: „Idąc, czyńcie sobie uczniów spośród wszystkich narodów…”

Następnie zaprezentowane zostały, w sposób schematyczny, wytyczne Dyrektorium Ogólnego o Katechizacji konieczne do realizacji wyżej zacytowanego nakazu misyjnego, tj.:

  • rozwijanie poznania wiary,
  • wychowanie liturgiczne,
  • formacja moralna,
  • nauczanie modlitwy,
  • wychowanie do życia wspólnotowego,
  • wprowadzenie do misji.

Wychowanie do życia wspólnotowego winno uwzględniać istnienie różnych społeczności, w jakich katechizowani żyją lub żyć będą. Powinno ono mieć ponadto charakter integralny, tak, aby mogło przygotowywać do podjęcia zadań zarówno we wspólnotach i społecznościach naturalnych, jak i nadprzyrodzonych .

Kolejno zaprezentowane zostały cechy, zadania i możliwości, wspólnot naturalnych, którymi są rodzina i naród. Katecheza Kościoła winna więc zwracać uwagę na umacnianie więzi rodzinnych, i to nie tylko w odniesieniu do rodziców i dzieci, rodzeństwa, ale także wobec najstarszych członków rodziny. Nacechowane miłością relacje rodzinne stanowią najlepsze lekarstwo na mentalność konsumpcyjną, niszczącą wspólnotę i poniżającą godność osoby ludzkiej poprzez jej urzeczowienie.

Z wyżej już wymienionego faktu, iż wychowanie do wspólnoty w katechezie i przez katechezę nie może dotyczyć tylko wspólnot naturalnych, logicznym przedsięwzięciem jest zaprezentowanie cech, zadań i możliwości, które będą uwzględniać wychowanie do wspólnoty Kościoła. Wprowadzenie do życia we wspólnocie Ludu Bożego dokonuje się na pierwszym miejscu w rodzinie, która jest nie tylko Kościołem domowym, lecz także drogą Kościoła. Ważne zadanie w tym względzie mają do wypełnienia również szkolne lekcje religii, które, obok przekazu prawd wiary, winny także ukazywać prawdziwy obraz Kościoła oraz pogłębiać poczucie przynależności do wspólnoty kościelnej. Dopełnieniem szkolnego nauczania religii jest duszpasterstwo katechetyczne, które pozwala dzieciom i młodzieży na przeżycie prawdziwej wspólnoty wiary. To właśnie w parafii, w działających na jej terenie różnych grupach i stowarzyszeniach, katechizowani mogą doświadczyć swej ontologicznej (przez chrzest) przynależności do Kościoła w płaszczyźnie egzystencjalnej.

W tym miejscu właściwym rozwiązaniem było poświęcenie uwagi na omówienie struktury parafii i występujących w niej ruchów, napięć i nadziei.

Dalej na podstawie wskazań Dyrektorium ogólnego o katechizacji i adhortacji apostolskiej Evangelii Gaudium przeanalizowany został współczesny kontekst i sytuacja społeczna, jak również wyrażone zostały nadzieje i obawy związane z młodym pokoleniem powierzonym odpowiedzialności ewangelizacyjnej i edukacyjnej Kościoła.

Kościół, który widzi młodych jako „nadzieję”, zdaje sobie też sprawę z tego, że są oni „wielkim wyzwaniem dla przyszłości”. „W kryzysie zaangażowania wspólnotowego”, z troską spostrzega, iż duszpasterstwo młodzieżowe, tak jak byliśmy przyzwyczajeni je prowadzić, ucierpiało w zderzeniu ze zmianami społecznymi. W zwyczajnych strukturach młodzi często nie znajdują odpowiedzi na swoje niepokoje, potrzeby, problemy i zranienia. Dorosłym, niełatwo ich cierpliwie słuchać, zrozumieć ich niepokoje i ich żądania, nauczyć się mówić zrozumiałym dla nich językiem.

Podsumowując przywołany został syntetyczny obraz funkcjonujący w świadomości wspólnot chrześcijańskich zaangażowanych w życie Kościoła w Polsce. Znak, w którym litery ΦΩΣ-ΖΩΗ (FOS-ZOE,) wpisano w krzyż z napisem: leiturgia, diakonia, martyria.

Życzeniem pozostaje, by te biblijne pojęcia określające funkcje, przez które dokonuje się budowanie wspólnoty chrześcijańskiej – koinonii, pomagały młodym chrześcijanom w codziennym odkrywaniu tożsamości uczniów zjednoczonych ze Zmartwychwstałym Mistrzem.

Ks. Zbigniew Kominek