Posługa papieża dla Kościoła powszechnego poprzez działanie Stolicy Apostolskiej i jej funkcja w posłudze papieskiej (Streszczenie)
Wstępując do nieba, Chrystus, powierzył Apostołom na czele z Piotrem misję nauczania wszystkich narodów i głoszenia Ewangelii wszelkiemu stworzeniu (por. Mt 28,18-20; Mk 16,15-18). Ta misja jest kontynuowana w Kościele przez Papieża (Biskupa Rzymu) jako następcę św. Piotra oraz przez biskupów jako następców Apostołów. Rola każdorazowego papieża w stosunku do pozostałych biskupów jest ta sama, którą Pan Jezus nadał św. Piotrowi: „Ty ze swej strony utwierdzaj twoich braci [w wierze]” (Łk 22,31). Chrystus ustanowił Kościół powołując w pierwszej kolejności grono Dwunastu nadając mu formę kolegialną. Jak Apostołowie tworzyli kolegium na czele ze św. Piotrem tak teraz Biskupi rozsiani po całym świecie wraz z Biskupem Rzymu pozostają we wzajemnej łączności (por. KKK, 880). Papież jest ponadto „trwałym i widzialnym źródłem i fundamentem jedności zarówno biskupów, jak i rzeszy wiernych” (LG, 23).
Podstawowymi zadaniami Papieża jako następcy św. Piotra w odniesieniu do biskupów oraz Kościoła powszechnego są: 1) umacnianie w wierze oraz dbanie o jej czystość i właściwe głoszenie; 2) dbać o jedność całej Wspólnoty wierzących. Biskup Rzymu ze względu na te zadania oraz na urząd Pasterza całego Kościoła posiada pełną, najwyższą i powszechną władzę nad Kościołem (por. LG, 22, KKK, 882). Władzę tę należy rozumieć głównie w sensie ewangelijnym czyli jako posługę miłości wobec braci. Stąd od wieków papieże przyjmują tytuł „Sługi Sług Bożych”.
„W wykonywaniu najwyższej, pełnej i bezpośredniej władzy nad całym Kościołem Biskup Rzymski posługuje się dykasteriami Kurii Rzymskiej, które wobec tego, w imieniu i mocą jego autorytetu pełnią swe obowiązki ku dobru Kościołów i posłudze świętych pasterzy” (Sobór Watykański II, Dekret o pasterskich zadaniach biskupów w Kościele „Christus Dominus”, 9)
Pojawia się tu więc pierwsze pytanie: czym jest Kuria Rzymska? Czy można ją utożsamiać z Państwem Watykańskim lub Diecezją Rzymską? Otóż jak czytamy w Konstytucji apostolskiej „Pastor bonus” Jana Pawła II: „Kurię Rzymską tworzą dykasterie oraz inne organy, które wspierają Papieża w wykonywaniu jego najwyższego urzędu pasterskiego dla dobra i na służbę Kościoła powszechnego oraz Kościołów partykularnych, wykonywanie, przez które wzmacnia się jedność wiary oraz jedność Ludu Bożego oraz rozwija się misja własna Kościoła w świecie” (Jan Paweł II, Konstytucja apostolska „Pastor bonus”, art. 1).
Charakterystyka najważniejszych dykasterii Kurii Rzymskiej pozwala dostrzec bardzo szeroki wachlarz zagadnień i spraw podejmowanych przez Stolicę Apostolską. Oprócz jedynie kilku organów takich jak Prefektura Domu Papieskiego czy Urzędu Celebracji Liturgicznych Papieża, których materia jest raczej związana z Watykanem, wszystkie pozostałe instytucje tworzące Kurię Rzymską mają charakter powszechny a więc ogólnoświatowy, przekraczający granice miast, państw i kontynentów. Należy jednakże stanowczo stwierdzić, że funkcjonowanie tych organów Stolicy Apostolskiej nie ma charakteru jedynie urzędowego. Wręcz przeciwnie, zgodnie z art. 33 konstytucji Pastor bonus Jana Pawła II: „działalność wszystkich, którzy pracują w Kurii Rzymskiej (…) jest rzeczywistą posługą kościelną, naznaczoną charakterem duszpasterskim, ponieważ jest uczestnictwem w powszechnej misji Papieża”. Każdorazowy Biskup Rzymu wypełnia swoją posługę uniwersalną wobec Kościoła powszechnego poprzez działanie poszczególnych organów Stolicy Apostolskiej.
Niemalże każda kongregacja w jakimś stopniu realizuje to podwójne zadanie papieża w stosunku do Kościoła powszechnego. Każda dykasteria Kurii Rzymskiej, w pierwszej kolejności, dba o umacnianie braci w wierze oraz o jej czystość i jej właściwy przekaz. Jest to widoczne nie tylko w Kongregacji Nauki Wiary ale niemalże w każdym z organów Stolicy Apostolskiej. Ponadto rozpatrywanie najważniejszych spraw i podawanie decyzji dla wszystkich kościołów partykularnych niewątpliwie wpływa na jedność całego Kościoła.
ks. Tomasz Zięba
